تاريخ : جمعه 30 تير 1391برچسب:, | 16:0 | نویسنده : MILAD

  پنجره(قوت قلب)

 

 

در بيمارستاني، دو مرد بيمار در يك اتاق بستري بودند.

يكي از بيماران اجازه داشت كه هر روز بعد از ظهر يك

ساعت روي تختش بنشيند. اما بيمار ديگر مجبور بود

هيچ تكاني نخورد و هميشه پشت به هم ‌اتاقيش روي

تخت بخوابد.آنها ساعت‌ها با يكديگر صحبت مي‌كردند،

از همسر، خانواده، خانه، سربازي يا تعطيلاتشان

با هم حرف مي‌زدند.
هر روز بعد از ظهر، بيماري كه تختش كنار پنجره بود،

مي‌نشست و تمام چيزهايي كه بيرون از پنجره

مي‌ديد براي هم‌ اتاقيش توصيف مي‌كرد. بيمار ديگر

در مدت اين يك ساعت، با شنيدن حال و هواي دنياي

بيرون، روحي تازه مي‌گرفت.


اين پنجره، رو به يك پارك بود كه درياچه زيبايي داشت

مرغابي‌ها و قوها در درياچه شنا مي‌كردند و كودكان

با قايقهاي تفريحي‌شان در آب سر گرم بودند.

درختان كهن، به منظره بيرون، زيبايي خاصي

بخشيده بود و تصويري زيبا از شهر در افق دوردست

ديده مي‌شد. همان طور كه مرد كنار پنجره اين

جزئيات را توصيف مي‌كرد، هم‌اتاقيش چشمانش

 

را مي‌بست و اين مناظر را در ذهن خود مجسم مي‌كرد.


روزها و هفته‌ها سپري شد.


يك روز صبح، پرستاري كه براي حمام كردن آنها آب آورده

بود، جسم بي‌جان مرد كنار پنجره را ديد كه با آرامش

از دنيا رفته بود. پرستار بسيار ناراحت شد و از مستخدمان

 بيمارستان خواست كه مرد را از اتاق خارج كنند.


مرد ديگر تقاضا كرد كه تختش را به كنار پنجره منتقل كنند.

پرستار اين كار را با رضايت انجام داد و پس از اطمينان

از راحتي مرد، اتاق را ترك كرد. آن مرد به آرامي و با درد

بسيار، خود را به سمت پنجره كشاند تا اولين نگاهش را

به دنياي بيرون از پنجره بيندازد. بالاخره او مي‌توانست

اين دنيا را با چشمان خودش ببيند.


در كمال تعجب، او با يك ديوار مواجه شد.


مرد، پرستار را صدا زد و پرسيد كه چه چيزي هم‌اتاقيش

را وادار مي‌كرده چنين مناظر دل‌انگيزي را براي او

توصيف كند !


پرستار پاسخ داد:

شايد او مي‌خواسته به تو قوت قلب بدهد.

چون آن مرد اصلا نابينا بود و حتي

نمي‌توانست ديوار را ببيند .



نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:







  • عجله
  • قالب بلاگفا
  • در بی نهایت